Eindelijk wat foto's

Vanochtend dacht ik er aan om nu toch maar eens wat foto's te maken van ons huisje, hoe het er nu uitziet met meubels. Uiteraard is het lastig om dit op een foto vast te leggen, maar zo krijgen jullie in ieder geval een indruk.

Op de middelste foto zie je achter de eettafel een wandje, daarachter is de voordeur. Aangezien we dus geen hal hebben (je loopt zo de woonkamer binnen) en wij op alle slaapkamers inbouwkasten hebben en dus geen kledingkasten nodig bleken te hebben, hebben wij onze kledingkast in de woonkamer tegen de wand bij de voordeur gezet om op een nette manier schoenen, jassen, tassen, etc op te kunnen bergen. Ben ik in ieder geval erg blij mee. Links naast de buffetkast is de doorloop naar de keuken, van waaruit ik de volgende foto heb genomen (voor het idee). De foto daarnaast is van het aanrecht links in de hoek, met een vleugje Holland. Ik gebruik mijn Hollandse theemuts om de broodrooster een beetje uit het zicht te houden.....

Ik heb al eerder een paar foto's van de kamers van de kids op de blog gezet, maar toch voor de volledigheid ook daar nog wat foto's van.

Foto links is van de kamer van Amber (lekker druk) en de andere twee van de kamer van Robin.


Tot slot nog een foto van onze slaapkamer met een klein kijkje in onze badkamer (douche rechts en WC links).
en de badkamer aan de andere kant

Tot slot kan natuurlijk een klein kijkje in de garage ook niet ontbreken.

Deze foto heb ik genomen vanaf de trap. Aangezien het huis op een heuvel staat, ligt de garage lager dan de rest van het huis, vandaar de trap naar beneden wanneer je vanuit de woonkamer de garage in komt. Links van de auto staan de nog niet uitgepakte dozen, het buitenspeelgoed, gereedschap, etc. etc. en gelukkig is er dus nog ruim voldoende plek over voor de auto. Wat een luxe!!

Dit weekend is Robin voor het eerst naar een Australische herenkapper geweest. Hij ging naar binnen met een woeste bos krullend haar en kwam weer naar buiten met een keurige zijscheiding! Dat was wel even schrikken. Die zijscheiding heeft hij niet meer, maar het ziet er naar mijn mening nog wel keurig uit.

Op dat ene plukje na dan.....

Amber had afgelopen vrijdag een disco op school. Daar heb ik nog wel foto's van gemaakt, maar helaas heeft Marc het fototoestel vervolgens meegenomen voordat ik ze eraf heb kunnen halen, dus die kan ik niet op de blog zetten. Marc is deze week dus op cursus in San Fransisco. Hij is nog nooit zoveel weg geweest als sinds wij hier wonen. Maar goed, we beginnen er al een beetje aan te wennen.

Ik heb vandaag eindelijk voor het eerst auto gereden, het moest er toch maar eens een keer van komen! Ging best goed, wel even wennen aan de auto (een automaat rijdt toch weer wat anders) en natuurlijk helemaal aan het 'verkeerd' rijden, maar het viel mij niet tegen. Tot die laatste bocht waarna ik toch vrolijk weer aan de rechterkant ging rijden. Was even schrikken, maar gelukkig is er niets gebeurd.

Woensdag komen Harry en Nel gezellig twee weekjes bij ons logeren, dus daar kijken we al naar uit. Amber heeft volgende week een weekje vrij, dus dat is dubbel pret. Kunnen we opa en oma lekker de stad laten zien.

Voor nu wel weer voldoende update dacht ik zo.

See you later !!

Carmen.

Playgroup: Dutch or Australian?

Gisteren weer naar de Playgroup geweest. Het ging wel weer wat beter met Robin en ik had het idee dat een beetje afleiding ook wel goed voor hem zou zijn, anders heeft hij toch erg de neiging om als hij zich niet helemaal fit voelt de hele dag voor de TV te gaan hangen en dat leek mij toch niet echt wat. Het was deze keer een hele aparte playgroup. Na de Australische die de boel opende, kwamen Robin en ik naar binnen, gevolgd door een jongetje wat vorige week ook voor het eerst was, maar nu met zijn vader, een rasechte Amsterdammer van oorsprong (woont inmiddels overigens al wel 15 jaar in Australië). Dus gekscherend maakte hij al de opmerking dat er sprake was van een 'Dutch invasion', uiteraard zeer geheim. De volgende die binnen kwam lopen was echter ook een bekende: Lien, jawel, uit Nederland.

Dan sta je toch wel even gek te kijken. Wij hebben elkaar ontmoet toen we in Utrecht bij de GGD een X-ray van de borst moesten laten maken, in verband met de medische keuring. We raakten daar aan de praat en het bleek toen dat we dus beiden met ons gezin naar Brisbane zouden verhuizen. Inmiddels hadden we via skype al wel een keer contact gehad, dus we wisten wel dat we niet ver van elkaar vandaan waren komen wonen (wat zijn de kansen in een stad waarin je meer dan een uur nodig hebt om van de ene naar de andere kant te rijden), maar die BBQ afspraak hadden we nog niet definitief gepland. En dan is het toch heel gek als je elkaar dan zo tegenkomt. Erg leuk dus, en dus ook een erg hoog Nederlands karakter van de playgroup. Er kwamen later nog wel twee Australische dames binnen met kinderen, maar toch....

Gek overigens dat je je dan toch snel laat verleiden tot conversatie in het Nederlands. Maar aangezien we dat toch niet zo aardig vonden ten opzichte van de andere dames, hebben we voornamelijk Engels gesproken.

Robin heeft het in ieder geval erg naar zijn zin op de playgroup. Hij vroeg vanochtend of we weer naar "mijn kindjes" zouden gaan, maar helaas voor hem is het morgen pas weer. Hij vindt het heerlijk om lekker te spelen, zowel binnen met de treinbaan of de instrumentjes als buiten in het zand.

Zo'n foto spreekt toch boekdelen!!

Carmen.

Hagelslag!

Ja, hagelslag! Marc heeft het sinds hij hier is best gemist. Ander zoet beleg vindt hij helemaal niets, dus eet hij maar kaas op zijn brood. Dat is wel gezonder, maar smaakt natuurlijk lang niet zo lekker en is weinig gevarieerd.
En hoe zeer ook Robin het gemist heeft (in zijn geval gekleurde hagelslag en bij Marc pure choc. hagelslag), bleek afgelopen zondag bij de Dutch Club. Daar aangekomen bleken ze namelijk een winkeltje te hebben met een aantal zeer Nederlandse producten, met onder andere hagelslag, zowel pure als vruchten. Robin moest en zou een doosje hebben en wilde hem daarna ook niet meer loslaten. Dit had overigens ook te maken met het feit dat hij ziek was (is) en dus zowiezo niet zo lekker in zijn velletje zat. Maar goed, was wel een leuk gezicht ons mannetje helemaal blij met zijn hagelslag. Ook Marc was erg blij met zijn doosje (helaas hadden ze alleen maar kleine doosjes echte hagelslag, moet uiteraard wel van De Ruyter zijn, en ook nog maar één), die hij thuis meteen 'verstopt' heeft achterin de lade met het broodbeleg.

Grappig trouwens om te zien dat je ook bij sommige supermarkten een soort 'Nederlands schap' tegen kunt komen, zoals we vorige week bij Woolworths zagen. Maar helaas hadden ze daar dus geen hagelslag, wel stroopwafels (Amber blij), appelstroop (kids blij) en King pepermunt (Marc blij).

Maar goed, met dit bericht loop ik wel wat op de feiten vooruit voor wat betreft de belevenissen van de afgelopen week. Laat ik eerst eens terug gaan met waarmee ik de vorige keer was geeindigd: de playgroup. Inmiddels zijn Robin en ik 'al' twee keer geweest en Robin vindt het zo te zien erg leuk. Een playgroup is een plek waar moeders of vaders met hun kinderen bij elkaar komen om de kinderen gezamenlijk te laten spelen. Het heeft dus een soort sociale functie. De kinderen spelen met elkaar en de moeders en vaders (die laatsten zijn er niet zo veel) houden toezicht, spelen mee en drinken gezellig een kopje koffie. Deze playgroups zijn op verschillende plaatsen in Brisbane te vinden, zowel kerkgebonden als niet kerkgebonden en zowel bij mensen thuis als in meer publiekelijke gelegenheden, duren ongeveer 2 uurtjes en dat 1 a 2 keer per week. De playgroup waar wij naar toe gaan is sinds een paar weken ondergebracht in een gebouw van de Kenmore South State School, de school waar Amber naar toe gaat, dus dat is ideaal en is van 9 tot 11 op dinsdag- en donderdagochtend. Sommige mensen komen 1 keer per week, anderen 2 keer, dat staat geheel vrij. Je betaalt per keer een bijdrage voor de kosten (2 dollar = 1,2 euro) dus arm wordt je er niet van. Het leek mij zoals gezegd zowel voor Robin wel leuk, in het kader van het spelen met andere kinderen en het leren van de taal, als voor mijzelf in het kader van de contacten. De eerste ervaringen zijn in ieder geval positief, dus ik denk dat we er de komende tijd regelmatig naar toe zullen gaan.

Dit weekend was natuurlijk paasweekend en derhalve waren Marc en Amber allebei vrijdag en maandag vrij, dus dat was een heerlijk lang weekend met z'n viertjes. De Australiërs zijn helemaal gek op Easter (pasen), of althans dat lijkt er wel heel erg op, aangezien je in de winkels echt struikelt over de paaseieren, paaskadootjes, paaskaarten, enzovoorts. Ook is het een populair weekend om erop uit te gaan, maar dat is natuurlijk in Nederland precies hetzelfde bij lange weekenden vrij.
Wij hebben in ieder geval de vrijdag gebruikt om de resterende dozen hetzij leeg te maken, hetzij te concluderen dat we de inhoud niet uit de dozen gaan halen, maar ze in de garage in de opslag doen. We hebben daarbij flink doorgewerkt, met als resultaat dat het nu bijna klaar is. Er staan nog drie dozen in de logeerkamer en voor de rest hebben we alles uitgepakt of opgeslagen. Voor de kinderen een iets minder leuke dag, aangezien ze zichzelf een beetje moesten zien te vermaken, maar toch ook wel leuk, aangezien er toch ook weer speelgoed uit de dozen tevoorschijn kwam, terwijl we dachten dat we dat allemaal wel uitgepakt hadden. Niet dus....


Ook het potje kwam uit een doos tevoorschijn en het leek mij aardig om deze meteen maar in de kamer neer te zetten en Robin te vertellen waar dat voor was. Nou, dat was het dus helemaal! Robin heeft bijna de hele dag lekker in zijn blootje rond gelopen (dat kan met de temperaturen hier) en heeft jawel, wel drie keer op het potje geplast. Helemaal goed!!
Ook televisiekijken op het potje gaat prima! Hij kijkt overigens een filmpje, Bumba hebben we hier nog niet ontdekt.

Zondag moesten we al vroeg weg, aangezien we naar het paasontbijt gingen bij de Dutch Club hier niet eens zo ver vandaan in Brisbane. De bijeenkomst bestond uiteraard uit het nuttigen van het paasontbijt en verder was er een kleurwedstrijd, konden de kids lekker knutselen en waren er twee paashazen geregeld (backpackers die het wel leuk vonden om een ochtendje paashaas te spelen) die de boel een beetje opleukten. De kinderen konden uiteraard ook paaseieren zoeken. Heel slim met de temperaturen hier (hadden ze vorig jaar slechte ervaringen mee gehad oftewel gesmolten eieren), waren er plastic eieren buiten verstopt, die de kinderen bij de paashazen konden inwisselen voor eieren van chocolade. Dat was dus erg leuk. Op zich was het wel jammer dat er niet zo heel veel kinderen waren, volgens de organisatoren was dat de vorige jaren wel anders, maar goed, dat mocht de pret niet drukken.


Marc kwam een naamgenoot tegen, een andere Marc met als achternaam Kuypers, dus dat was wel heel bijzonder en aangezien ze lekker konden kletsen hebben ze meteen maar een BBQ afspraak gemaakt (zoals dat hier in Aussie gebruikelijk is).

Ook zijn we lid geworden van de Dutch Club. Er worden regelmatig dingen georganiseerd, niet dat we daar altijd naar toe zullen gaan, maar ik denk dat een dergelijke club er gewoon moet zijn voor diegene die daar behoefte aan heeft.
Aangezien ons mannetje zich steeds beroerder begon te voelen, zijn we bijtijds weer weggegaan en hebben we de rest van de dag een beetje thuis rondgehangen.

Maandagochtend ging het wel weer wat beter met Robin, zodat we besloten toch nog wat van Brisbane te gaan bekijken. De kinderen wilden graag nog een keer met de Citycat, een van de openbaar vervoermogelijkheden hier in Brisbane. De Citycat is een boot waar je op verschillende plekken langs de rivier kunt op- en afstappen en je kunt er gewoon met je openbaar vervoerkaartje gebruik van maken. In ons geval heben we dus gewoon een buskaartje gekocht vanaf Kenmore naar de City, waarmee we met de bus het eerste stuk hebben gedaan, vervolgens met de trein naar de City (hadden Robin en ik ook nog niet in gezeten) en daarna met de Citycat de rivier af. De kinderen vonden het helemaal geweldig, alhoewel Robin het voorop de boot niet zo heel leuk vond. Het ging best snel en er was veel wind, dus hij wilde liever binnen zitten. Vervolgens zijn we terug naar de City gelopen, waarna we weer met de bus terug zijn gegaan. Een leuk uitje, waarbij we weer een (klein) deel van de stad hebben gezien.


Morgen begint het 'gewone' leventje weer, met werken en naar school. We moeten nog een paar foto's maken van ons huisje met spulletjes erin, dus die komen als het goed is in een volgende posting. We zien hier vanuit ons huis overigens steeds erg mooie vogels en voor Nederlandse begrippen aparte dieren zoals possums, maar helaas is het nog niet gelukt om goede foto's te maken. Tsja, die beesten willen steeds niet blijven zitten als we de camera pakken voor een mooie foto!!! Dus ook daarvoor geldt: wordt vervolgd....

Vanochtend hoorde Marc op het Nederlandse nieuws (komt hier heel vroeg in de ochtend 1 keer 'langs') over sneeuw in Nederland. Heel onwerkelijk als je hier alleen maar in korte broek loopt, vandaag met zo'n 25 graden en een voorspelling voor woensdag van 30 graden. Maar goed, dat zal voor jullie wel net zo onwerkelijk zijn als voor ons.


Carmen.

Uitpakken

Jippie, onze spullen zijn gearriveerd!!

Vorige week dinsdag zijn onze spullen bij ons nieuwe huisje bezorgd. We stonden 's-ochtends wel even gek te kijken: hadden we onze spullen in Nederland in een grote rode container geladen zien worden, komen ze hier voorrijden met een kleine blauwe container......
Kennelijk wordt de container dus bij de douane alhier helemaal uitgepakt. Die blauwe container zat helemaal tot de nok toe volgestouwd en er werd nog een gedeelte nabezorgd, aangezien het er toch niet inpaste. We hadden toch ook niet voor niets een grote container.....

Her en der zijn er ook dozen opengemaakt, kennelijk geïnspecteerd en weer dichtgemaakt, wat zichtbaar is door het gebruik van ander tape. Dit zijn dozen met inhouden als: schoenen, keukenspullen en gereedschap. Dit zijn dus kennelijk de dozen waar meestal 'verkeerde' zaken in aangetroffen worden. Aangezien wij hier verder geen bericht van ontvangen hebben, zal het bij ons wel goed zijn geweest. Heel apart.

We hadden al gehoord dat de douane hier erg streng zou zijn en hadden derhalve alles zo goed mogelijk schoon gemaakt en twijfelachtige spullen maar niet meegenomen. Dat was blijkbaar voldoende, gelukkig.

We kwamen er overigens ook achter dat deze strenge controle niet alleen geldt voor spullen in een container, maar dat de douane ook rustig de post inspecteert. Kreeg Robin zijn paaskaart van oma vorige week al, die van Amber arriveerde gisteren pas met een sticker erop met de tekst: "Opened bij Australia Post for inspection by Quarantine." Dat je het maar even weet.....

We zijn de afgelopen week druk bezig geweest met uitpakken, inrichten en installeren en in het geval van de kinderen, of eigenlijk met name Robin, met het opnieuw ontdekken van alle spullen. Hij kan maar niet beslissen waar hij mee wil spelen, dus trekt steeds weer wat nieuws uit de kast, doet daar wat mee, legt het weg en pakt weer wat anders. Hij is er in ieder geval druk mee. Maar ook Amber heeft het druk en dan vooral met het inrichten van haar nieuwe kamer. Uiteraard kwamen de Mega Mindy en Bumba verkleedkleren ook weer tevoorschijn, dus dat werd verkleden: erg heet overigens zulke pakjes bij dit weer wat wel te zien is aan de rode koontjes.


Het uitpakken vordert aardig. Voor nu vast een paar plaatjes, maar we maken er binnenkort nog wel een paar om een indruk te geven van ons huisje, wat nu toch wel meer een thuis begint te worden.
In ieder geval genieten we lekker weer van onze eigen bedden en Robin van zijn nieuwe 'grote' bed. Het slapen gaat gelukkig prima en hij is helemaal trots dat hij er zelf in kan klimmen.

De kamers van de kids

En natuurlijk wordt er nog druk geskyped en ge-msnd (of hoe je dat ook mag noemen), nu vanaf de vaste computer.


Dit is het weer voor nu, ik ga Amber ophalen van school. In een latere posting meer over de playgroup waar ik vandaag met Robin voor het eerst naar toe ben geweest.

Carmen

Daar zitten we dan....

Misschien een niet al te gezellige titel, maar dit is wel wat mijn gevoel was vorige week.


Na twee gezellige weken, namen we vorige week op het vliegveld van Brisbane weer afscheid van (o)ma Koevoets. Dit ging uiteraard met de nodige traantjes gepaard. Tsja, je kunt het afscheid uitstellen, maar helaas niet afstellen. Zeker gezien de trip van Marc naar Canberra was het fijn dat ma er was en ook zij zelf vond het prettig dat ze gezien had waar wij terecht gekomen zijn. Brisbane heeft volgens mij haar hart gestolen (is misschien wat overdreven, maar ze vond het wel een hele mooie en leuke stad) en het huis kon haar goedkeuring meer dan wegdragen. Ze heeft dus met eigen ogen gezien dat wij het hier best goed zullen hebben en heeft ook gezien en gehoord hoe Amber de eerste week op school heeft ervaren. Oma is dus met een gerust hart weer naar huis vertrokken (ga ik althans vanuit).


Na afscheid genomen te hebben van ma op het vliegveld, waren we voor het eerst sinds 2 januari weer eens met z'n viertjes en dat is dan best een beetje gek. We moeten blijkbaar toch allemaal weer een beetje aan elkaar wennen. Logisch ook, kijk nu bijvoorbeeld naar Marc. Hij is zes weken alleen hier geweest. Gelukkig heeft hij ons wel heel erg gemist, maar het was natuurlijk daarnaast ook wel lekker dat hij met niemand rekening hoefde te houden. Als je dan 's-ochtends lekker rustig aan wilt doen of 's-avonds pas laat gaat eten of nog even weg wilt gaat dat makkelijk. En feit is dat dat met kinderen gewoon allemaal wat anders gaat. Geeft niks, maar is toch even wennen. Ook voor mij en de kids uiteraard, papa's regels zijn toch net weer even anders dan die van mama. Maar feit blijft dat we allemaal weer blij zijn om weer bij elkaar te zijn en dat is het belangrijkste.


Maar ja, waar kwam nu dat rare gevoel vandaan......
Maandag nadat ma weer vertrokken was, vertrok ook Marc weer voor een weekje en deze keer naar Papoea Nieuw Guinea. Reden waarom mij de eerste avond na zijn vertrek dit gevoel bekroop. Zit je daar in je up 's-avonds in Australie op je campingstoeltje te wachten tot je 'lekker' kunt gaan slapen op je luchtbed................
Maar goed, uiteraard wist ik mij toch wel prima te vermaken: lekker uitgebreid bellen (gelukkig heb ik nog geen telefoonrekening gehad), lezen (eindelijk weer eens tijd voor, dat is echt al heel lang geleden) en lekker op tijd naar bed en overdag natuurlijk gewoon lekker bezig zijn met de kids en het huis aan kant brengen, want je weet maar nooit wanneer je eindelijk je spullen krijgt. dus dat rare gevoel was ook snel weer weg.


Zeker als ik berichten hoor van het weer in Nederland. Dat is toch iets wat ik tot nu toe zeker nog niet mis. We lopen de hele dag in korte broek of rok, zijn lekker veel buiten en hebben al een lekker kleurtje. Het is gelukkig niet al te heet (de Australiers vinden het zelfs een beetje koud), dus dat is echt genieten. We worden regelmatig 's-ochtends vroeg gewekt door de vogels, waaronder de Koekaburras (zie foto, genomen vanaf ons terras), die een soort lachend geluid produceren, ze klinken (zeker volgens Robin) als een stel lachende apen, dus dat is weer eens wat anders als de Nederlandse huismus zullen we maar zeggen.

Met Amber gaat het nog steeds prima op school. Ik zal in een van de volgende postings een keer nader ingaan op de school en hoe dit allemaal werkt, voor diegene die dat interessant vindt. Vorige week vrijdag kwam ze helemaal beduusd uit school: "Mama, ik heb een brief en daar staat mijn naam op en iedereen ging klappen voor mij." Bleek dat ze verkozen was tot Student of the Week. Elke week wordt er 1 leerling per klas verkozen tot Student of the Week. Dit is een leerling die iets bijzonders heeft gedaan op of voor de school, een goede prestatie heeft geleverd, of iets dergelijks. Aan het begin van de week, op maandagochtend, wordt er altijd gestart met een bijeenkomst met alle kinderen van de school, waarin de mededelingen voor de week worden gedaan en tevens de Students of the Week van alle klassen naar voren worden geroepen om hun 'certificaat' in ontvangst te nemen. Dit in het kader van positieve beloning.

Bij Amber was de motivatie: "For settling in well to Kenmore South and producing beautiful work." Dus dat was erg leuk voor haar (en voor ons) om te horen. Ze was apetrots maar ook erg nerveus vanmorgen (wat als ik mijn naam niet hoor noemen), maar het is allemaal goed gegaan en zoals je hierboven en onder kunt zien heeft ze haar 'certificaat' gekregen.

Ook begint ze al een beetje vriendinnetjes te maken, maar dat gaat allemaal nog wel een beetje stroef vanwege het taalprobleem. Afgelopen zaterdag was er een tupperware party (ja, dat kennen ze hier ook) ter ere van het komende huwelijk van de juf, waarvoor dus alle moeders en kinderen uit de klas uitgenodigd waren. Daar zijn wij in het kader van het leggen van contacten en om Amber de kans te geven om eens in een andere setting met haar klasgenootjes om te gaan, naar toe geweest en het was erg gezellig. Grappig was dat ik allerlei verhalen te horen kreeg over wat de kinderen uit de klas hadden verteld over Amber. Niet iedereen had begrepen dat Amber uit een niet-Engels sprekend land kwam, dus sommige kinderen dachten dat zij niet kon praten of dat ze doof was (gingen ook heel hard praten). Wel grappig om te horen. En ook wel leuk om te zien dat de andere kinderen wel moeite doen om met Amber te communiceren, desnoods met gebaren.


Gisteren hebben we, of althans hebben de kinderen en ik, kennis gemaakt met Linda, Lennert en hun kinderen, een Nederlands gezin die wij hadden leren kennen via het internet en die vorig jaar naar Brisbane zijn verhuisd. Marc heeft hier in een eerder bericht al iets over verteld. We hadden afgesproken op de South Bank, maar helaas was het weer niet helemaal geweldig. Zon en regen wisselden elkaar af, maar aangezien de temperatuur wel prima was, hebben we ons toch best even lekker vermaakt. De kinderen konden het goed met elkaar vinden en Amber vond het heerlijk om weer eens lekker met Nederlandstalige kinderen te spelen, vooral met Hugo van vijf had ze het prima naar haar zin. Voor haar was het dan ook veel te snel al weer voorbij.


Vanmiddag kregen we het goede bericht dat onze spullen morgen afgeleverd zullen worden, dus als het goed is kunnen we morgen eindelijk weer op ons eigen bed slapen: HEERLIJK !!!!!!
Ik ben benieuwd en hoop dat alles een beetje goed overgekomen is. We zullen zien.


Voor nu wil ik het hier maar weer bij laten. In het volgende bericht vast meer over de komst van onze spullen.


Carmen.