Echt Hollands (of eigenlijk Drents)

Amber heeft elke week op woensdag op school haar zogenoemde 'talk'. Dit houdt in dat ze binnen een bepaald thema iets in de klas moet vertellen. Deze week is dat 'make and bring', waarvoor de kinderen thuis dus iets moeten maken, dit meenemen en hier iets over vertellen. Gisteravond vroeg ze mij of we vandaag kniepertjes konden maken voor haar 'talk'. Aangezien kniepertjes maken nogal wat werk is, moest ik daar uiteraard even over nadenken, maar uiteraard wist ze me weer over te halen.


Ook wel weer leuk aangezien kniepertjes volgens mij echt Hollands zijn, of eigenlijk echt Drents. Voor diegenen die het niet weten: kniepertjes zijn hele dunne koekjes, waar je er (althans volgens de Kuipertjes) het liefst een hele stapel van achter elkaar opeet. Je bakt kniepertjes op een speciaal kniepertjes-ijzer. Marc is zolang ik hem ken, maar ik denk zijn hele leven al, gek op kniepertjes, maar dan wel die van oma Kuiper (de oma van Marc). Aangezien er toch iemand moet zijn die deze traditie overneemt (zelf kniepertjes bakken) en iedereen bij ons er inmiddels gek van is, heb ik inmiddels niet alleen een kniepertjes-ijzer, maar ook het recept van oma. Helaas voor Marc (en de kids) maak ik ze niet heel erg vaak, want het is erg veel werk. Het kost ongeveer 2,5 uur om een beslagkom vol deeg weg te bakken. Maar ja, dan heb je wel een hele bak kniepertjes natuurlijk.


Vanmiddag dus aan de slag gegaan, samen met Amber. Uiteraard wilden de kids het beslag proeven. Daarna was het bakken geblazen. Aangezien ik het nog een beetje eng vind om Amber de koekjes daadwerkelijk te laten bakken, deed zij steeds het deeg op het ijzer, waarna ik er een koekje van maakte. De samenwerking verliep dus prima. Voor haar klas hebben we 56 koekjes gebakken (voor iedereen 2 en een paar reserve) en daarna vond Amber het wel weer genoeg. Na een uurtje moest ik aan het avondeten, vandaar dat ik vanavond de rest heb gebakken. Wat een karwei weer zeg! Petje af voor oma Kuiper die er op de een of andere manier altijd een voorraadje van in huis heeft en dus erg vaak staat te bakken.


Maar goed dit is het resultaat: de witte ronde bakjes zijn voor school en de rest is voorraad voor hier. Het kniepertjes-ijzer kan weer voor een poosje de kast in.


Alhoewel voorraad....
Ik denk dat ik blij moet zijn als we er een week mee doen. Erg he!



Carmen.

Australia Zoo

Het begint zo langzamerhand standaard te worden dat ik op maandag of dinsdag een bericht publiceer op deze blog. Maar dat is op zich natuurlijk ook heel logisch. In het weekend hebben we over het algemeen tijd om naast de zaken als boodschappen doen ook weer nieuwe dingen te gaan ontdekken en ook het afleggen (wat een raar woord eigenlijk) van bezoekjes of het bijwonen van feestjes gebeurd vaak in het weekend.

Afgelopen weekend was wel een beetje raar vond ik zelf althans. Aangezien Marc vandaag zou gaan beginnen met een project in Sydney, waar hij de komende maanden naar verwachting door de week aldus zal vertoeven, had ik echt het idee dat dit het 'laatste weekend' was en we dus extra moesten genieten. Hopenlijk was dit een volstrekt onterecht gevoel: Marc komt als het goed is elke vrijdag naar huis en brengt hier zijn weekenden door, zodat we als het goed is gewoon door kunnen gaan met het maken van uitstapjes en het genieten van de omgeving. Want tsja, we zijn toch niet voor niets in Australië! We willen er ook wat van zien!

Maar goed, zaterdag een lekker rustig dagje gedaan. Een beetje geshopt in een winkelcentrum waar we nog niet eerder waren geweest en voor Amber eindelijk het zo gewilde plooirokje wat ze bij haar uniform van school kan dragen gevonden en gekocht. Ook hebben we een paar leuke uiteraard Engelstalige boekjes voor de kids gekocht waar ze erg blij mee waren en nog steeds zijn gelukkig. Na het shoppen nog even naar Lone Pine geweest en een bezoek gebracht aan de koala's en kangoeroes. De kinderen blijven dit helemaal geweldig vinden, dus onze jaarkaart hebben we zeker niet voor niets aangeschaft. Deze keer ook voor het eerst de wombats zien rondlopen. Wat een leuke beesten om te zien. Helaas hadden we het fototoestel niet bij, dus kan ik geen foto op de blog zetten, maar volgende keer beter! We weten nu in ieder geval dat de wombats aan het eind van de dag zich pas laten zien.

Zondag besloten we naar Australia Zoo te gaan. Australia Zoo staat ook wel bekend als 'The home of the Crocodile Hunter', oftewel Steve Irwin.

De rit ernaar toe was alleen al prachtig, met name het laatste stukje, de Steve Irwin Way. Vanuit de auto heb ik een paar mooie foto's gemaakt (reflectie wegdenken):

Bij de kassa was het wel even slikken, maar ik moet eerlijk zeggen: je krijgt wel een fantastisch mooi park te zien voor dat geld. We begonnen met een show van slangen, vogels en 'the crocodile team' in aktie met een enorm grote krokodil. De show was een combinatie van het laten zien van de pracht van de natuur, het geven van informatie over de betreffende dieren en het geven van informatie over wat te doen.... (bijv als er iemand gebeten wordt door een slang). Erg leuk! Ook Bindi, de dochter van Steve Irwin, kwam nog even op met een slang om haar nek. Dat vond Amber helemaal geweldig, aangezien zij gek is op de show die Bindi heeft op TV: Bindi the Jungle Girl. Let ook op de grootte van de slang die de mannen schuin achter Bindi vasthouden.

Na de show uiteraard de dierentuin in en daar van alles gezien, met name gericht op dieren die je tegen kunt komen in Australië. Uiteraard was er de mogelijkheid om de kangoeroes te voeren en koala's te zien, maar ook te aaien (kan in Lone Pine niet).

Ook de Tasmanian Devil, met die grappige oren, hebben we voor het eerst gezien. Marc had wat moeite om het beestje op de foto te krijgen, aangezien hij echt voortdurend rondjes aan het rennen was, maar goed het is gelukt. Nog veel erger was dat ik gewoon moeite had om deze schildpad 'on the move' scherp op de foto te krijgen. Hij liep wat harder dan dat ik verwacht had!

De olifanten (geen Australische diersoort) hadden een prachtig verblijf en ook de echidnas waren leuk om te zien. Wat die slang daar in de dakgoot deed vroegen de medewerkers van het park zich ook af!

Verder waren er indrukwekkende vogels, tijgers, vossen, wombats en uiteraard een heleboel krokodillen. Wat een enorme beesten zijn dat zeg! De slogan van het park 'Crocs rule', was dan ook best te begrijpen.

De kinderen nog even in een onvermijdelijke 'attractie' en nog een leuke foto gemaakt (al zeg ik het zelf) van Marc en Amber.

Om ongeveer half vijf weer huiswaarts gekeerd en uiteraard nog een paar mooie uitzicht foto's gemaakt vanuit de (rijdende) auto.

Vanochtend is Marc al heel vroeg (half zes) vertrokken naar het vliegveld en is dus zijn eerste weekje in Sydney begonnen. Nog even afwachten hoe dat allemaal zal gaan, zowel bij hem op dit nieuwe project als bij ons thuis. Het is in ieder geval weer een avontuur.

Carmen.

Herfst

Het is hier nu toch ook te merken dat het geen zomer meer is: bepaalde boomsoorten beginnen hun blaadjes te verliezen en de afgelopen dagen hebben we wat regen, flinke wind en onweer gehad. Maar waar je het het beste aan kunt merken is aan de temperatuur en dan met name in huis. 's-Nachts koelt het buiten flink af (als wij uit bed komen is het de laatste dagen buiten nog 'maar' 9 graden) en aangezien de huizen hier zeer slecht geïsoleerd zijn en niet zijn voorzien van Centrale Verwarming, die automatisch aanslaat wanneer het in huis te koud wordt, is het 's-ochtends in huis ook best fris (17 graden). Over het algemeen doet de zon toch nog wel flink zijn best, dus warmt het best lekker op in de loop van de dag, waardoor we in de loop van de ochtend gewoon weer lekker in T-shirt buiten kunnen lopen, maar het is duidelijk geen zomer meer. Niet dat je mij hoort mopperen hoor, want het is natuurlijk nog steeds gewoon heerlijk weer vergeleken met het weer in Nederland en helemaal vergeleken met de Nederlandse herfst!

Afgelopen zondag hadden we een BBQ van SAP in Kalinga Park (waar we met de verjaardag van Amy al eens eerder waren geweest). Helaas had ik niet gerekend op de toch wat koude wind en had ik geen vesten of shirts met lange mouwen meegenomen, waardoor het best een beetje fris was, zeker in de schaduw. Maar in de zon was het nog wel te doen gelukkig.

De BBQ was goed verzorgd, zowel voor groot als voor klein en uiteraard konden de kids weer lekker spelen.

Robin was helemaal trots op zijn nieuwe schoenen, die hij dus ook zeker wilde showen voor de foto:

Er was een zeer enthousiaste meneer waarbij je je gezicht kon laten schminken, zodat zowel groot als klein uiteindelijk met een grote of kleine versiering op het gezicht rondliep. Amber begon met een zeer mooie versiering aan één kant:
maar dat werden er toch 2
Onze mannen wilden niet, maar Amber en ik uiteraard wel. Om een uurtje of drie was het feestje weer afgelopen en zijn we weer lekker huiswaarts gekeerd voor een gezellige zondag namiddag thuis (is ook wel eens lekker).


Vorige week heeft Marc te horen gekregen dat het nu echt zeker is dat hij vanaf volgende week maandag voor een aantal maanden geplaatst gaat worden in Sydney. Balen natuurlijk, maar het is niet anders. Hij zal dus de komende tijd op maandagochtend naar Sydney vliegen, daar in een hotel verblijven en op vrijdagavond weer terugvliegen. Het is te hopen dat dit niet al te lang zal duren, maar dat moeten we voorlopig nog maar even afwachten.

Ik heb van een aantal mensen gehoord dat het niet lukte om een reaktie op de blog te publiceren. Aangezien wij een aantal keren een ongewenste reaktie hebben gekregen, hebben we zogenaamde woordverificatie toegevoegd aan het reaktiescherm. Dit houdt in dat je de letters die je in beeld ziet staan moet overtypen. Daarnaast is het van belang dat je het hele scherm leest, dus ook datgeen wat in eerste instantie niet in beeld is. Wanneer je zelf geen blog hebt, kan je reageren door de optie "anoniem" aan te klikken, in de tekst kan je onderaan je bericht je naam zetten, zodat toch duidelijk is van wie de reaktie komt. Als je wel een blog hebt, kan je deze optie aanklikken en je naam en wachtwoord invullen. Ik hoop dat dit voldoende duidelijkheid biedt voor een ieder om te reageren op onze blog.

Nu dan het antwoord op het raadsel, oftewel Amber's riddle: Why is 6 afraid of 7?
Het antwoord is inderdaad: Because 7 8 9.
Om dit te kunnen begrijpen moet je de cijfers uitspreken: "eight (8)" klinkt hetzelfde als "ate (opgegeten)". Got it??

OK, voldoende weer voor vandaag.

See you!


Carmen.

Beetje jammer

Toch wel jammer dat niemand het heeft aangedurft om te gissen naar het antwoord op de echte Engelstalige Riddle. Ik zal jullie nog even de tijd geven, dus denk er nog even goed over na.....

Zoals inmiddels bijna gebruikelijk na het weekend weer een update op de blog. Niet helemaal verwonderlijk, aangezien wij natuurlijk de meeste uitstapjes en dus ook de meeste foto's maken in het weekend. Verhalen over hoe ik mijn dagen doordeweeks doorbreng zijn toch iets minder vermeldenswaardig over het algemeen. Alhoewel, afgelopen vrijdag was ik er dichtbij, maar helaas. Dit is natuurlijk wel een beetje erg cryptisch, even uitleggen dus. Afgelopen vrijdag ben ik met Robin naar de stad geweest om wederom te proberen mijn Queensland rijbewijs te bemachtigen. De week daarvoor had ik dat ook al geprobeerd, maar toen lukte dat niet omdat ik alleen een vertaling bij mij had van onze trouwakte en niet het origineel (had geen zin naar onze mening, aangezien ze deze toch niet kunnen lezen). Helaas, we mochten weer vertrekken. Vrijdag dus opnieuw naar de stad, dit keer wel met originele trouwakte die ik vervolgens tot mijn stomme verbazing bij deze dame helemaal niet nodig had!! Ze heeft er niet eens om gevraagd!! Het probleem zit in het feit dat je als vrouw in je Nederlandse paspoort altijd allereerst bij je meisjesnaam genoemd wordt en daarbij e/v de naam van je man. Om een rijbewijs te kunnen krijgen moet je meerdere 'legitimatiebewijzen' laten zien, in ieder geval je paspoort en daarnaast een creditcard of bankpas en nog een document. Het probleem is nu dat op mijn passen niet Koevoets staat, maar Kuiper of Kuiper-Koevoets (krijg je als je de naam van je man aanneemt toch?). Daar werd dus heel moeilijk over gedaan. Ook deze dame wilde mij weer wegsturen zonder rijbewijs en nu omdat ik een of ander formulier niet getekend had in het bijzijn van Marc, terwijl dat wel had gemoeten. Op mijn opmerking dat zij toch nooit kan controleren of ik dat ook daadwerkelijk zou doen (Marc had nl al getekend) en ik best boos werd gezien het feit dat dit al de tweede keer was dat ze me weg wilden sturen, ging zij dan toch maar overleggen met haar chef en bleek het toch allemaal akkoord. Jippie, ik heb dus mijn Queensland Drivers Licence !!!!!
In Australië wordt er overigens gewoon bij het aanvragen van een rijbewijs een foto gemaakt, die direct op het pasje gezet wordt. Dus geen gedoe met foute foto's, een week wachten op het document, etc. Zouden ze in Nederland eens moeten doen!

Maar goed, dat bedoelde ik eigenlijk niet eerder toen ik het had over wat ik meemaak doordeweeks. Nadat ik mijn rijbewijs had bemachtigd, zijn Robin en ik gezellig een kopje koffie gaan drinken in de stad. Naast het terrasje waar wij zaten stond een klein podiumpje met daarvoor een flink aantal stoelen die vrijwel allemaal bezet waren. Bleek dat André Rieu daar die middag een kort optreden en een signeersessie kwam verzorgen als promotie van zijn nieuwe CD. Helaas was Robin het helemaal zat en wilde hij alleen nog maar naar huis, anders had ik André Rieu nog wel kunnen zien optreden. Gemiste kans dus!

Zaterdag zou er van alles te doen zijn op de South Bank vanwege het feit dat het dit jaar twintig jaar geleden is dat de wereldexpo in Brisbane gehouden werd. Aan het eind van de ochtend zijn we dus naar de stad gegaan met de bus (altijd een uitje voor de kids) en hebben we lekker een stukje gewandeld naar de South Bank.

De kids hebben weer lekker gespeeld in de speeltuin en we hebben het een en ander aan optredens gezien. Niet heel bijzonder overigens, maar dat lag misschien ook wel aan het tijdstip dat wij er waren.


Zondag was ook hier moederdag. Grappig trouwens, moederdag is op dezelfde datum als in Nederland, maar vaderdag wordt hier pas in augustus of september (moet nog even nagaan wanneer het precies is) gevierd.
Ik ben weer heerlijk verwend. Amber had weer wat moois gemaakt en geschreven op school en ik heb een handgemaakte en geschilderde 'Emu-caller' gekregen. Met dit instrument kan je blijkbaar het geluid van de Emu simuleren. Ik denk niet dat ik hem ooit nodig zal hebben, maar hij is erg mooi, dus leuk om neer te zetten en echt iets Australisch. 's-Ochtends lekker ontbeten met z'n vieren en 's-middags kregen we visite. Hans en Lien en hun kinderen Kim en Nick kwamen bij ons op visite en aangezien wij nog steeds geen BBQ hebben, hadden zij die van hun maar meegenomen. We hebben heerlijk gekletst en gegeten en de kids hebben geweldig samen gespeeld, dus het was een erg gezellige middag en avond. Leuk om ervaringen uit te wisselen, je bent toch allebei met je gezin een hele uitdaging aangegaan, en je ziet dat de kinderen het ook erg leuk vinden om weer een keer Nederlandse vriendjes over de vloer te krijgen, waar ze lekker mee kunnen spelen en kletsen.

Tot slot een foto van ons eigen prinsesje en ja ze mist wat! Gelukkig kan de tandenfee ofwel toothfairy Amber ook in Australië vinden, zou ze daarom zo breeduit lachen?



Tot de volgende update!

Carmen.

Weer zo'n heerlijk lang weekend

Afgelopen weekend was weer een lekker lang weekend. Op 5 mei vieren de Queenslanders Labour Day met een feestdag. We hebben er weer van genoten, dus er valt ook weer genoeg te schrijven, ik weet bijna niet waar ik moet beginnen. Maar goed, het weekend begon zoals altijd op zaterdag en deze keer met een verjaardagspartijtje. Amy, het dochtertje van Marga en Anton, die ik heb leren kennen via Linda, vierde haar derde verjaardag in Kalinga Park en wij waren daar voor uitgenodigd.

Het is hier heel gebruikelijk dat verjaardagspartijtjes gevierd worden in een van de vele parken die Brisbane rijk is. Her en der staan er in bijna alle parken wel al dan niet overkapte tafels met bankjes eromheen, soms met en soms zonder BBQ. Als je dan een feestje geeft reserveer je gewoon zo'n plekje (vroeg genoeg komen) of je neemt zelf tafels en stoelen en soms zelfs complete tenten mee, je brengt je versiering aan en klaar is je locatie. Je vraagt je gasten zelf hun eigen drinken mee te nemen (BYO: bring your own), zorgt voor voldoende gevulde koelboxen (voor het feestje naast het onze hadden ze wel zes (!) koelboxen bij) en feesten maar. Met de temperaturen hier natuurlijk een geweldig idee. Zeker gezien het feit dat de kids zich op deze manier ook prima kunnen vermaken in de playground of gewoon op het gras.

'ons' plekje voor de ochtend, Amy krijgt een stukje taart en Robin vindt dit wel makkelijk

De playground in Kalinga Park was erg mooi, dus de kids hebben zich prima vermaakt. Voor Robin was het helaas nog iets te moeilijk om overal zelf op te klimmen, dus papa was regelmatig de klos om mee te gaan. Het feestje was erg gezellig, dus onze eerste ervaring zowel met Kalinga Park als met deze manier van verjaardag vieren was heel goed. Wel is Kalinga Park voor ons wat te ver om zomaar een keer heen te rijden voor de playground, maar wel leuk om een keer gezien te hebben.

Na het partijtje zijn we nog even naar Lone Pine geweest. We hebben hier toch familiepassen voor, dus loop je makkelijk ook voor een paar uurtjes even naar binnen. De kids wilden de kangoeroes graag weer eten geven en deze keer hadden ze ook veel meer trek, wat toch een stuk leuker is dan wanneer je moet zoeken naar een kangoeroe die wat te eten wil.

Uiteraard ook de koala's weer bezocht, het blijven toch erg leuke beestjes. Die foto's zal ik vast een andere keer wel weer bijvoegen.

Zondag eerst maar eens boodschappen gedaan. Daarna naar de stad om wat inkopen te doen. Er moest onder andere een kadootje gekocht worden voor mijn nieuwe neefje en we wilden een paar sloffen halen voor Robin, aangezien het 's-ochtends toch echt wel een beetje te koud aan je voeten is om met blote voeten in huis rond te lopen. Daarna nog even een rondje gelopen via de Botanische tuin naar de overkant van de Brisbane river, naar de South Bank. De kinderen konden zich daar nog even lekker uitleven in de speeltuin, ze hadden het super naar hun zin, dus dat was erg leuk om te zien. Nog even een hapje gegeten en daarna weer snel met de bus naar huis en naar bed (de kids uiteraard).

En toen hadden we nog een dagje vrij, het leek wel vakantie! De vorige keer dat we in Redcliffe geweest waren hadden we berichten gehoord over een Lagune, waar je met kinderen zeker een keer naar toe zou moeten gaan. Dit wilden we wel eens met eigen ogen gaan bekijken. Dus 's-ochtends lekker op tijd weer in de auto, op naar Redcliffe (een klein uurtje rijden). De lagune, of eigenlijk The Settlement Cove, konden we vrij makkelijk vinden aangezien de informatievoorziening bij de stranden vrij goed is (wat wij tot nu toe gezien hebben in ieder geval). The Settlement Cove lijkt best een beetje op de South Bank, alleen dan wel vlak bij zee (je kunt de zee zien), zonder strandje maar wel met speeltuin, compleet met zandbak.

De kinderen konden zich dus afwisselend vermaken met zwemmen en spelen in het zand bij de speeltuin. Een prima voorziening, zeker voor mensen met kleine kinderen, die je hier prima in de gaten kunt houden.

Het water was wel erg koud (kan je goed aan Amber zien op de linker foto), maar ja, wat wil je het is natuurlijk wel herfst!!! Nou, deze temperaturen wil ik wel vaker meemaken hoor in de herfst, heerlijk.

Om een uurtje of drie hebben we de spullen weer gepakt en zijn we lekker op tijd weer naar huis gegaan want ja, vandaag was natuurlijk weer gewoon een werk- en schooldag.

Amber heeft al erg veel zin in de schooldag van morgen (woensdag), dit aangezien ze morgen een 'Dress in one colour' dag hebben, waarop ze dus gekleed in hun favoriete kleur kleding naar school mogen komen (één keer raden welke kleur kleding Amber aantrekt) en ze heeft morgen haar 'talk' en het onderwerp is deze keer 'jokes and riddles'. Eén daarvan is:

Why is 6 afraid of 7?

Wie het weet mag het zeggen. Het antwoord volgt in de volgende posting.


Carmen.

En dan..... is Australië ineens veel te ver weg

HOERA !! Ik ben weer tante geworden. Mijn grote broer heeft volgens mij zijn grootste wens werkelijkheid zien worden: hij is vader geworden.

Tsja, en daar zit je dan in Australië....

Dan is het dus wel even heel moeilijk. Het liefst wil ik er zo snel mogelijk heen, maar dat kan gewoon even niet. Slik.

Gelukkig hebben we de kleine wel al kunnen bewonderen via de webcam. Wat geweldig dat dat allemaal kan tegenwoordig. Op zich ben ik niet zo heel erg 'Skyperig' of in dit geval 'MSN-erig' (zijn niet echt bestaande woorden, maar goed, ik denk dat het wel duidelijk is), maar op deze momenten ben ik heel blij met het bestaan ervan.
Michel heeft zijn zoon Quinten Michel Frits al trots geshowd en wij hebben hem en Ingrid dus ook al 'live' kunnen feliciteren. Helemaal geweldig. Ook Amber vond het erg leuk dat ze haar nieuwe neefje via de computer kon zien.

Ook via deze weg nog een keer: Michel en Ingrid, van harte gefeliciteerd en een dikke knuffel van ons allevier.

Carmen.