Daar zitten we dan....

Misschien een niet al te gezellige titel, maar dit is wel wat mijn gevoel was vorige week.


Na twee gezellige weken, namen we vorige week op het vliegveld van Brisbane weer afscheid van (o)ma Koevoets. Dit ging uiteraard met de nodige traantjes gepaard. Tsja, je kunt het afscheid uitstellen, maar helaas niet afstellen. Zeker gezien de trip van Marc naar Canberra was het fijn dat ma er was en ook zij zelf vond het prettig dat ze gezien had waar wij terecht gekomen zijn. Brisbane heeft volgens mij haar hart gestolen (is misschien wat overdreven, maar ze vond het wel een hele mooie en leuke stad) en het huis kon haar goedkeuring meer dan wegdragen. Ze heeft dus met eigen ogen gezien dat wij het hier best goed zullen hebben en heeft ook gezien en gehoord hoe Amber de eerste week op school heeft ervaren. Oma is dus met een gerust hart weer naar huis vertrokken (ga ik althans vanuit).


Na afscheid genomen te hebben van ma op het vliegveld, waren we voor het eerst sinds 2 januari weer eens met z'n viertjes en dat is dan best een beetje gek. We moeten blijkbaar toch allemaal weer een beetje aan elkaar wennen. Logisch ook, kijk nu bijvoorbeeld naar Marc. Hij is zes weken alleen hier geweest. Gelukkig heeft hij ons wel heel erg gemist, maar het was natuurlijk daarnaast ook wel lekker dat hij met niemand rekening hoefde te houden. Als je dan 's-ochtends lekker rustig aan wilt doen of 's-avonds pas laat gaat eten of nog even weg wilt gaat dat makkelijk. En feit is dat dat met kinderen gewoon allemaal wat anders gaat. Geeft niks, maar is toch even wennen. Ook voor mij en de kids uiteraard, papa's regels zijn toch net weer even anders dan die van mama. Maar feit blijft dat we allemaal weer blij zijn om weer bij elkaar te zijn en dat is het belangrijkste.


Maar ja, waar kwam nu dat rare gevoel vandaan......
Maandag nadat ma weer vertrokken was, vertrok ook Marc weer voor een weekje en deze keer naar Papoea Nieuw Guinea. Reden waarom mij de eerste avond na zijn vertrek dit gevoel bekroop. Zit je daar in je up 's-avonds in Australie op je campingstoeltje te wachten tot je 'lekker' kunt gaan slapen op je luchtbed................
Maar goed, uiteraard wist ik mij toch wel prima te vermaken: lekker uitgebreid bellen (gelukkig heb ik nog geen telefoonrekening gehad), lezen (eindelijk weer eens tijd voor, dat is echt al heel lang geleden) en lekker op tijd naar bed en overdag natuurlijk gewoon lekker bezig zijn met de kids en het huis aan kant brengen, want je weet maar nooit wanneer je eindelijk je spullen krijgt. dus dat rare gevoel was ook snel weer weg.


Zeker als ik berichten hoor van het weer in Nederland. Dat is toch iets wat ik tot nu toe zeker nog niet mis. We lopen de hele dag in korte broek of rok, zijn lekker veel buiten en hebben al een lekker kleurtje. Het is gelukkig niet al te heet (de Australiers vinden het zelfs een beetje koud), dus dat is echt genieten. We worden regelmatig 's-ochtends vroeg gewekt door de vogels, waaronder de Koekaburras (zie foto, genomen vanaf ons terras), die een soort lachend geluid produceren, ze klinken (zeker volgens Robin) als een stel lachende apen, dus dat is weer eens wat anders als de Nederlandse huismus zullen we maar zeggen.

Met Amber gaat het nog steeds prima op school. Ik zal in een van de volgende postings een keer nader ingaan op de school en hoe dit allemaal werkt, voor diegene die dat interessant vindt. Vorige week vrijdag kwam ze helemaal beduusd uit school: "Mama, ik heb een brief en daar staat mijn naam op en iedereen ging klappen voor mij." Bleek dat ze verkozen was tot Student of the Week. Elke week wordt er 1 leerling per klas verkozen tot Student of the Week. Dit is een leerling die iets bijzonders heeft gedaan op of voor de school, een goede prestatie heeft geleverd, of iets dergelijks. Aan het begin van de week, op maandagochtend, wordt er altijd gestart met een bijeenkomst met alle kinderen van de school, waarin de mededelingen voor de week worden gedaan en tevens de Students of the Week van alle klassen naar voren worden geroepen om hun 'certificaat' in ontvangst te nemen. Dit in het kader van positieve beloning.

Bij Amber was de motivatie: "For settling in well to Kenmore South and producing beautiful work." Dus dat was erg leuk voor haar (en voor ons) om te horen. Ze was apetrots maar ook erg nerveus vanmorgen (wat als ik mijn naam niet hoor noemen), maar het is allemaal goed gegaan en zoals je hierboven en onder kunt zien heeft ze haar 'certificaat' gekregen.

Ook begint ze al een beetje vriendinnetjes te maken, maar dat gaat allemaal nog wel een beetje stroef vanwege het taalprobleem. Afgelopen zaterdag was er een tupperware party (ja, dat kennen ze hier ook) ter ere van het komende huwelijk van de juf, waarvoor dus alle moeders en kinderen uit de klas uitgenodigd waren. Daar zijn wij in het kader van het leggen van contacten en om Amber de kans te geven om eens in een andere setting met haar klasgenootjes om te gaan, naar toe geweest en het was erg gezellig. Grappig was dat ik allerlei verhalen te horen kreeg over wat de kinderen uit de klas hadden verteld over Amber. Niet iedereen had begrepen dat Amber uit een niet-Engels sprekend land kwam, dus sommige kinderen dachten dat zij niet kon praten of dat ze doof was (gingen ook heel hard praten). Wel grappig om te horen. En ook wel leuk om te zien dat de andere kinderen wel moeite doen om met Amber te communiceren, desnoods met gebaren.


Gisteren hebben we, of althans hebben de kinderen en ik, kennis gemaakt met Linda, Lennert en hun kinderen, een Nederlands gezin die wij hadden leren kennen via het internet en die vorig jaar naar Brisbane zijn verhuisd. Marc heeft hier in een eerder bericht al iets over verteld. We hadden afgesproken op de South Bank, maar helaas was het weer niet helemaal geweldig. Zon en regen wisselden elkaar af, maar aangezien de temperatuur wel prima was, hebben we ons toch best even lekker vermaakt. De kinderen konden het goed met elkaar vinden en Amber vond het heerlijk om weer eens lekker met Nederlandstalige kinderen te spelen, vooral met Hugo van vijf had ze het prima naar haar zin. Voor haar was het dan ook veel te snel al weer voorbij.


Vanmiddag kregen we het goede bericht dat onze spullen morgen afgeleverd zullen worden, dus als het goed is kunnen we morgen eindelijk weer op ons eigen bed slapen: HEERLIJK !!!!!!
Ik ben benieuwd en hoop dat alles een beetje goed overgekomen is. We zullen zien.


Voor nu wil ik het hier maar weer bij laten. In het volgende bericht vast meer over de komst van onze spullen.


Carmen.